|
Δευτέρα 8 Απριλίου 2025
Η συγγραφέας Αγγελική Κυριακοπούλου επισκέφτηκε σήμερα το σχολείο μας.
Συζήτησε με τα παιδιά για το βιβλίο της "Η ιστορία της πέτρας που την είπαν Φωτεινή" και για το πώς μπορεί κανείς να κυνηγάει τα όνειρά του, όποιος ή όποια κι αν είναι και όπου κι αν βρίσκεται.
Τα παιδιά μίλησαν για τα όνειρά τους, ενώ η συγγραφέας, με τα μαγικά της λόγια, κέντρισε και το συγγραφικό ενδιαφέρον τους!
Η ιστορία της πέτρας που την είπαν Φωτεινή.
Μέχρι πού θα έφτανες για να γίνεις ευτυχισμένος;
Τι να έγινε μετά την τελευταία σελίδα του βιβλίου;
Τα παιδιά γράφουν τη συνέχεια της ιστορίας:
Από την ημέρα εκείνη το αγοράκι καθότανε στο κρεβάτι του και θαύμαζε την πέτρα στο ράφι. Το παιδί ρώτησε την πέτρα: "Θες να παίξουμε;" και εκείνη πετάχτηκε από τη χαρά της. Παίζανε κάθε μέρα, ατέλειωτες ώρες.
Σε λίγα χρόνια έγινε έφηβος και είχε διάβασμα πολύ. Η κούρασή του γινότανε θυμός. Με τόσα βιβλία στο ράφι, έκρυψε την πέτρα και δεν την ξαναείδε ποτέ.
Μέχρι που μια μέρα, πίσω απ' τα σκονισμένα βιβλία, η πέτρα ξαναείδε το φως. Όλο έφευγαν βιβλία. Αυτός που τα έκανε τα βιβλία άκρη ήταν το αγόρι. Το αγόρι είχε μεγαλώσει και σε μια κούτα πέταγε τα πράγματα που δεν χρειαζόταν πια και σε μια άλλη κούτα έβαζε τα πράγματα που θα έπαιρνε στο δικό του σπίτι.Πριν φύγει, αυτός και η Φωτεινή έπαιξαν παιχνίδια που είχαν ξεχάσει. Μετά, έβαλε την πέτρα στην τσέπη του.
Το αγόρι μετά από δύο χρόνια έκανε δική του οικογένεια, αλλά δεν ξέχασε ποτέ την πέτρα. Την είχε δίπλα στο ραφάκι του και ήταν ακόμη αγαπημένη φίλη του.
Ορέστης
Μια μέρα όμως η πέτρα γλίστρησε από το ράφι της βιβλιοθήκης. Το αγόρι μόλις συνειδητοποίησε ότι η πέτρα λείπει, άρχισε να κλαίει. Έψαξε όλο το σπίτι κι ακόμα να την βρει. Πέρασαν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια... το αγόρι αντικατέστησε την πέτρα με μια άλλη. Μετά από καιρό μετακόμισε. Πάντως η πέτρα δεν βρέθηκε πού ήταν.
Μια μέρα το αγόρι κοίταζε τις φωτογραφίες που είχε βγάλει μαζί με την Φωτεινή, την πέτρα. Άρχισε να κλαίει και να στενοχωριέται. Τον άκουσε η μαμά του και πήγε να τον παρηγορήσει. Του είπε:
- Μην στενοχωριέσαι. Θα πάμε στο παλιό μας σπίτι να ρωτήσουμε αν είδαν μια πετρούλα κι αν δεν την είδαν, εμείς θα ψάχνουμε μέχρι να την βρούμε.
- Εντάξει, μαμά, είπε το αγόρι.
- Έλα, ας μην χάνουμε χρόνο.
Μόλις έφτασαν στο παλιό τους σπίτι, ρώτησαν τους ανθρώπους που έμεναν τώρα εκεί. Κάποιος είπε πως κάτι έχει δει να φωτίζει στο παλιό δωμάτιο του παιδιού. Τότε, το αγόρι έτρεξε προς τα εκεί. Κι όντως την βρήκε! Άρχισε να κλαίει από την συγκίνηση. Έφερε την παλιά, καλή του πετρούλα στο νέο του σπίτι και πέταξε την άλλη. Η πέτρα που την έλεγαν Φωτεινή ένιωθε τόσο καλά που ξανασυνάντησε το αγόρι και τελικά έμεινε στο σπίτι του.
Ελισάβετ |
