Αυτές οι νότες που σας στέλνω με την άνωση δεν έχουν πια κανένα μουσικό ενδιαφέρον. Απ’ τον καιρό του ναυαγίου που αργά μας σώριασε τους δυo ως κάτω στον βυθό σαν βάρος έκπληκτο το πιάνο του ολόφωτου υπερωκεανίου κι εγώ έχουμε γίνει μάλλον μια διακόσμηση πυθμένος μια υπόκωφη επίπλωση βυθού ένα λουλούδι εξωτικό ή ένα τεράστιο όστρακο φωλιά ιπποκάμπων διάδρομος ψαριών που όλο απορούν μπρος στην ασπρόμαυρη αυτή μνήμη του παπιγιόν των πλήκτρων του κολάρου. Κι αν σε καμιά βαρκάδα σας διακρίνετε στην ήρεμη επιφάνεια τρεις πέντε δέκα φυσαλίδες σαν ντο και σολ και μι μη φανταστείτε μουσική είναι λίγη σκουριά που όταν θυμάται πιέζει κι ανεβαίνει.
Γι’ αυτό να μην ανησυχείτε. το πιάνο μου κι εγώ είμαστ’ εδώ πολύ καλά εκπνέοντας ίσως πότε πότε νότες άσχετες αλλά μες στην ασφάλεια πλήρους ναυαγίου και ιδίως μακριά επιτέλους από κάθε προοπτική πνιγμού.
1. Για την τυφλότητα Παρουσίαση Τα δυνατά κορίτσια Η τελευταία κηδεία που βάζει τέλος στο μέτρημα των προγόνων Η αυταπάτη της νέας που νόμιζε πως η ζωή της είναι ο μοχλός του κόσμου Τα δυνατά κορίτσια ΙΙ Τα σπίτια των ανθρώπων Νύχτα με καύσωνα Η έκπληξη ανήκει στους αδαείς Οι άλλοι Όσα βλέπει κι ό,τι αφήνει (ο νέος που έγινε μεγάλος κι έβλεπε τους άλλους νέους να μεγαλώνουν) Ξενύχτια με αράδες και ντέφια Το όνομα Γεμάτο Τυφλός 2. Για την αδιαλυτότητα Περιστέρια και παρτέρια Οι μυρωδιές των διαθέσεων υπό τον κατακλυσμό του σεληνόφωτος Η γνώση της ημέρας Θυσίες Το συγκριτικό πλεονέκτημα της κυριαρχίας Χωρίς Αντίστροφη μέτρηση Μια ήσυχη γιορτή στους λευκούς διαδρόμους Προετοιμασίες Αγγελία Κοσμογένεση (και τα λοιπά επακόλουθα) Ευχέλαιο Τι φταίει Χάρη σε μια φωτογραφία εξωστρεφών τελετών Μνημόσυνα
Νύχτα με καύσωνα
Άσχημη ζέστη σαν δεκαπενταύγουστος με τα νυχτερινά καΐκια πέρα δώθε κρεμασμένη απ' τα βραχιόλια των κοριτσιών στους πάγκους που μοιράζουν βράγχια απ' τα φορέματα λιώνουν λουκουμάδες χωρίς τα παιχνιδίσματα ένα βουνό να πέφτει στο πέλαγος κι ένα σίδερο να σκουριάζει στο δέρμα.
…πιστεύω ότι η ποίηση βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σε ένα έρημο και καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους.
Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της. Που δεν θέλουν να θέσουν τον δάκτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της.
Ωφελεί, υπερκόσμια, εκείνον που την ασκεί και μόνον κατά τη διάρκεια της άσκησης, επειδή τότε μόνον τον βγάζει από το σώμα του, τον σταθεροποιεί σε μιαν αιώρηση απ’ όπου αυτός παρακολουθεί, σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του.
Ωφελεί κυρίως τη γλώσσα. Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία.
Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε έναν ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο.
