| Τι θα έκανα αν ζούσα στη Ουρανούπολη |
|
Αν ζούσα στην Ουρανούπολη η ζωή μου θα ήταν πολύ δύσκολη επειδή ο κακός και άπληστος βασιλιάς Αρπατίλαος θα είχε καταργήσει τις Κυριακές και έτσι θα κάναμε μάθημα και μόνο μία μέρα θα είχαμε για ξεκούραση, το Σάββατο. Επίσης, θα είχε καταργήσει τις Απόκριες, τα πάρτι των γενεθλίων κ.ά. Ακόμα θα είχε φτιάξει εφιαλτικά μαξιλάρια για να μάθει για να μάθει γιατί δεν τον αγαπάνε οι υπήκοοί του. Η κατάσταση αυτή δεν θα μου άρεσε κι έτσι εγώ και τα παιδιά της Ουρανούπολης θα βρίσκαμε έναν τρόπο τα εφιαλτικά μαξιλάρια να γίνουν αντιεφιαλτικά, οι Προδευτέρες να γίνουν Κυριακές, να γιορτάζαμε τια Απόκριες και τα πάρτι των γενεθλίων. Ο τρόπος που θα έβρισκα θα ήθελε πολλή σκέψη και πολλές μέρες, αλλά όχι… η ιδέα μου ήταν να βρούμε το λουλούδι που κάνει τους ανθρώπους καλούς. Το είπα αμέσως στα παιδιά και ξεκινήσαμε για το δάσος. Αυτό το λουλούδι ήταν κίτρινο και μύριζε πολύ ωραία. Αν βρίσκαμε αυτό το λουλούδι και το πηγαίναμε στον Αρπατίλαο, όλα θα γινόντουσαν όπως πριν. Ευτυχώς, το λουλούδι βρέθηκε κι έτσι ξεκινήσαμε πάλι για την Ουρανούπολη. Μόλις φτάσαμε σκεφτήκαμε πώς θα μπούμε στο κάστρο. Η ιδέα της Μυρτώς ήταν πολύ καλή: να ξεγελάσουμε τους φρουρούς λέγοντάς τους ότι θέλουμε να δώσουμε αυτή την ανθοδέσμη στον Αρπατίλαο. Έτσι μαζέψαμε διάφορα λουλούδια και μέσα σε αυτά ήταν και το κίτρινο λουλούδι. Στους φρουρούς είπαμε ότι θέλουμε να δώσουμε μια ανθοδέσμη στο βασιλιά Αρπατίλαο κι έτσι μας άφησαν. Μόλις μπήκαμε ο Αρπατίλαος χάρηκε που του πήγαμε την ανθοδέσμη κι έτσι τη μύρισε αμέσως χωρίς δισταγμό. Όλα άλλαξαν. Ο Αρπατίλαος διέταξε να γίνουν όλα όπως πριν. Και σε μας να δώσουν ένα σωρό καραμέλες και δώρα. Θα ένιωθα πολύ ωραία και χαρούμενα που τους βοήθησα. Μαρία Κ. Στ’ τάξη
|