| Η ιστορία της Νίκης |
|
Παρασκευή 6 Ιουνίου 2014 Ένας άλλος κόσμος Κάποτε ήταν μια πολιτεία χωρίς σύνορα, όμως ακόμα κι αν έψαχνες ολόκληρο τον κόσμο,ποτέ δεν θα την έβρισκες. Αυτή η πολιτεία κατοικούνταν μόνο από παιδιά. Κανένας μεγάλος δεν μπορούσε να την δει. Στην πόλη αυτή μπορούσες να εισέλθεις μόνο από ένα μέρος. Το μέρος αυτό λεγόταν "το νερό". Στην πραγματικότητα η ονομασία αυτή της δόθηκε για να μπερδεύει τους μεγάλους, ενώ δεν ήταν άλλο από ένα βιβλίο. Όταν άνοιγες αυτό το βιβλίο, μεταφερόσουνα την ίδια στιγμή στην πολιτεία αυτή. Εκεί υπήρχαν πολλά δέντρα, λιβάδια, λουλούδια διαφόρων ειδών, σπίτια ποικίλων χρωμάτων. Ροζ, κίτρινα, πράσινα και ό,τι άλλο χρώμα τραβούσε η ψυχή σου. Μόνο που στα σπίτια αυτά, μπορούσες να τους αλλάζεις χρώμα όποτε ήθελες. Μπορούσες και να τα έκανες να αλλάζουν χρώμα κάθε μέρα ή να τους έβαζες χρώματα ανάλογα με τη διάθεσή σου. Εκεί όλοι οι άνθρωποι ήταν ίσοι και ποτέ δεν τσακώνονταν. Επίσης, δεν τους έλλειπε τίποτα και είχαν ό,τι επιθυμούσαν. Κάθε μέρα όλοι οι κάτοικοι μάθαιναν και κάτι καινούργιο, ακόμα κι αν φαίνονταν κουτό. Επίσης, στην πολιτεία αυτή υπήρχαν τεράστιες βιβλιοθήκες, που μπορούσε να μπει ο καθένας. Στην ιστορία αυτή όμως δεν θα μιλήσουμε για κάτι χαζό. Αντιθέτως, για κάτι πολύ έξυπνο. Ένα κοριτσάκι που ονομάζεται Ματίλντα. Η μικρή μας Ματίλντα ήταν μόλις πέντε χρονών, όταν ανακάλυψε την είσοδο της πολιτείας. Αμέσως όμως της άρεσε και έκανε καινούργιους φίλους. Το καλό με αυτή την πολιτεία ήταν ότι ενώ νόμιζες ότι ζούσες εκεί χρόνια και μήνες, όταν επέστρεφες και έβγαινες από αυτήν, δεν είχε περάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο. Όμως τώρα ας γυρίσουμε στην Ματίλντα. Η Ματίλντα ήταν ένα ατακτούτσικο κοριστσάκι, με κόκκινα μπουκλωτά μαλλιά και δύο όμορφα μπλε μάτια. Της άρεσε να παίζει με το μικρούλι άσπρο σκυλάκι της, τον περίφημο για αυτήν Γουλφ. Με τον Γουλφ πήγαιναν βόλτες, έπαιζαν παιχνίδια αλλά και μιλούσαν, γιατί ο Γουλφ δεν ήταν ένα οποιοδήποτε σκυλί. Είχε μαγικές ικανότητες, γι' αυτό και στην Ματίλντα άρεσε η παρέα του. Μια μέρα αποφάσισαν να κάνουν συνέχεια κάτι τρελά πράγματα, αλλά μόνο για την επόμενη μέρα θα ίσχυε αυτό. έτσι, μόλις ξύπνησαν την επόμενη μέρα, πήγαν και αγόρασαν νέα ολοκαίνουργια γκαρνταρόμπα. Για αυτούς ήταν τρελό, όμως για τους υπόλοιπους ήταν συνηθισμένο. Το επόμενο πράγμα που έκαναν ήταν να ανέβουν στην οροφή του πιο ψηλού κτηρίου και να αρχίσουν να φωνάζουν ασυναρτησίες. Όπως πάντα, η Ματίλντα ήθελε να προκαλέσει μπελάδες. Η επόμενη αταξία που σκέφτηκε ήταν να έβαφαν τους τοίχους στο σπίτι του δημάρχου, πράγμα που η Ματίλντα ήξερε ότι θα ενοχλούσε πολύ τον δήμαρχο. Το είπε και το έκανε, μόνο που αυτή τη φορά η αταξία της δεν πέτυχε, γιατί ο δήμαρχος αντί να ενοχληθεί, την ευχαρίστησε για την όμορφη, όπως έλεγε, ζωγραφιά της. Η τελευταία της αταξία θα ήταν κάτι όχι πολύ τρελό. Θα έκλεβε την τυρόπιτα που είχε φτιάξει η γειτόνισσά της. Αυτό το έκανε όταν η γειτόνισσά της, η Μαίρη, είχε βγάλει την τυρόπιτα στο παράθυρο για να κρυώσει. Η μέρα τελείωσε, ο ήλιος έδυσε και η Ματίλντα έπεσε να κοιμηθεί. Αυτή ήταν η ιστορία και τέλος θα ήθελα να πω ότι η πολιτεία ονομαζόταν "Γνώση".
|